Czym powinien wyróżniać się dobry opiekun?

Źródło

Oferty pracy w opiece w Niemczech kuszą coraz więcej osób. Kto może podjąć się pracy w opiece w Niemczech? Czy potrzebne jest wykształcenie, a może jakieś szczególne cechy charakteru?

Praca w opiece w Niemczech- znajomość języka niemieckiego

Podstawowa umiejętność jaką powinien posiadać opiekun wyjeżdżający do pracy w Niemczech to znajomość języka niemieckiego. Niejednokrotnie spotkałam się z opiekunkami, które szły w zaparte, że nie pracują językiem i wykonują te same czynności, co koleżanki po fachu, które znają język niemiecki biegle. Pamiętaj, że jest to praca z człowiekiem. Komunikacja z seniorem jest niezwykle ważna w życiu codziennym. Musisz rozumieć jego potrzeby, niejednokrotnie wyjaśniać konflikty, łagodzić nieporozumienia, wspierać ich w trudnych dla nich zadaniach, niejednokrotnie organizować dzień, pośredniczyć w kontaktach z lekarzem, rodziną, służbami medycznymi oraz szeregiem innych osób, z których pomocy i usług senior korzysta. Nie ma co się oszukiwać. Znajomość języka niemieckiego jest w tej pracy niezwykle ważna. Nie oznacza to, że ktoś kto go nie zna, nie ma szans na pracę w opiece nad osobami starszymi w Niemczech. Wszystkiego można się nauczyć. Nikt nie oczekuje, że opiekun będzie rozmawiał biegle po niemiecku. Na początek, na lżejszych zleceniach, wystarczą podstawy. Moim zdaniem naukę należy zacząć od gramatyki. Wtedy łatwiej będzie się uczyć, wyłapywać nowe słówka ze słuchu. Bez gramatyki ani rusz. Niektórzy twierdzą inaczej. Spotkałam się nawet z germanistką, która proponowała naukę języka bez i tutaj cytuję: „zbędnej gramatyki”. Jest to droga na skróty. Moim zdaniem prowadzi do nikąd. Bez dobrych podstaw gramatyki nie będziesz się rozwijał językowo na przestrzeni kolejnych miesięcy, a nawet lat. Na nic zda się wkuwanie słówek na pamięć, jeśli nie będziesz wiedział, jak ich używać. Może dochodzić do nieporozumień. Fakt, czy coś było, jest, czy będzie, to przecież ogromna różnica. Taki sobie zwykły czasownik sein odmieniony przez osoby wygląda zupełnie inaczej: bin, bist, ist, sind, seid. Może być, że młodzi ludzie domyślą się, o czym mówisz. Nie oczekuj jednak tego od osób starszych. Osobiście dobrze znam język niemiecki. Mimo wszystko niejednokrotnie muszę powtarzać zdanie, gdyż podopieczna go nie zrozumie tylko dlatego, że wypowiedziałam je z innym akcentem. Zerkam wtedy na nią i zastanawiam się, jak funkcjonują inne opiekunki, które mają większe problemy z językiem. Jak z sytuacją radzą sobie ich podopieczni. Przypuszczam, że jest to bardzo trudna sytuacja dla obydwóch stron. Gdy pracowałam w greckich restauracjach zdarzało się, że nie wszyscy współpracownicy znali język niemiecki. Wszystko było ok, tak długo, jak każdy wykonywał swoją pracę według standardów. Wystarczyło jednak jedno małe zamówienie od nich odbiegające i pojawiały się problemy z komunikacją. W związku z tym miejsce pracy ogarniał chaos. Podobnie jest w pracy w opiece. Owszem, zmienniczka może tobie dokładnie przekazać, co kiedy powinieneś robić, co jada podopieczny, jaki jest plan dnia, na jakie zajęcia senior uczęszcza ale czy może dać tobie gwarancję, że w międzyczasie nic się nie zmieni? Otóż nie może. Dlatego znajomość języka jest bardzo ważna. To opiekun jest odpowiedzialny za seniora. Aby móc ponosić taką odpowiedzialność koniecznie trzeba rozumieć świat wokół siebie, a nie jedynie się domyślać. 

Praca w opiece w Niemczech- prawo jazdy

Druga ważna umiejętność to posiadanie prawa jazdy oraz umiejętność poruszania się autem. Z doświadczenia wiem, że jedno nie zawsze idzie w parze z drugim. Nie jest to warunkiem koniecznym. Jeśli jednak ktoś je posiada, jest to obok dobrej znajomości języka kolejny atut. 

Pamiętaj – im więcej umiejętności się posiada, tym cenniejszym jest się pracownikiem. Otwierają one drogę do lżejszych zleceń, gdzie potrzebna jest osoba do towarzystwa. 

Praca w opiece w Niemczech- wymagane wykształcenie

Mimo że od opiekuna osób starszych nie wymagane jest żadne wykształcenie, ono również może zainteresować seniora naszą osobą i pomóc nam w poszukiwaniu ciekawszej pracy. Ukończone studia, ciekawy zawód mogą zaimponować osobie starszej. W nadziei na równego sobie rozmówcę bez wahania zaakceptuje takiego kandydata. Być może zgodzi się na wyższą pensję, czy lepsze warunki pracy. 

Doświadczenie w pracy w opiece

Nie bez znaczenia jest też doświadczenie w opiece. Jeśli ktoś wcześniej miał do czynienia z osobami starszymi, chorymi, trudnymi we współżyciu, wykonywanie obowiązków będzie mu przychodziło o wiele łatwiej. Senior będzie mógł liczyć na większy profesjonalizm, na zrozumienie, będzie czuł się bezpiecznie. Firma nie będzie musiała interweniować przy najdrobniejszych problemach na zleceniu. Rodzina podopiecznego będzie mogła powierzać opiekunowi zadania wymagającej większej odpowiedzialności. 

Dyspozycyjność

W pracy w opiece bardzo ważna jest również dyspozycyjność i umiejętność dostosowania się do sytuacji. Bywa, że na zlecenie trzeba wyjechać w przeciągu kilku dni. Może się zdarzyć, że zaplanujesz wrócić w poprzednie miejsce pracy, a dzień przed wyjazdem okaże się, że senior znalazł się w szpitalu, umarł albo najzwyczajniej w świecie zdecydował się na innego opiekuna lub firmę. Gdy jesteś na miejscu z dnia na dzień stan podopiecznego może się pogorszyć i spadnie na ciebie więcej obowiązków. Samopoczucie osoby, którą się opiekujemy, może się wahać, a ty musisz to wyczuć i potrafić się dostosować do sytuacji. 

Wykształcenie medyczne

Niektórzy twierdzą, że ważna jest wiedza medyczna. Agencje organizują szkolenia w tym zakresie. Owszem, pewną wiedzę warto posiadać, chociażby po to by wiedzieć, gdy dzieje się coś niedobrego i odpowiednio zareagować. Pamiętaj jednak, że nie jesteś zatrudniani jako opiekun medyczny. W rzeczywistości nie masz prawa wykonywać czynności medycznych. Jeśli więc zdecydujesz się na kurs w tym kierunku i w przyszłości chcesz podejmować się zadań należących do służb medycznych, upewnij się, że po szkoleniach, na które się zdecydujesz, faktycznie będziesz do tego uprawniony. 

Jakie cechy charakteru powinien posiadać opiekun osoby starszej? 

Powinien być:

·         dojrzały – ponosi on odpowiedzialność za siebie i podopiecznego. Trzeba być świadomym, że odpowiadamy nie tylko za gospodarstwo domowe, ale i za samopoczucie i zdrowie drugiego człowieka. Często do naszych obowiązków należy organizowania dnia, dopilnowanie terminów zajęć rehabilitacyjnych oraz wszelkiego rodzaju wizyt, zamawianie recept, odbieranie lekarstw i przypominanie o ich zażyciu;

·         stabilny emocjonalnie – rozłąka z rodziną, częste zmiany miejsca pracy, uciążliwy podopieczny, nieustawione zlecenie to ogromne wyzwanie. Osoba lękliwa, cierpiąca na depresję, nie radząca sobie z własnymi uczuciami nie jest odpowiednia do pracy w opiece. Jej stan psychiczny w obliczu tych wszystkich trudności może ulec znacznemu pogorszeniu. Jak można zająć się drugą osobą, gdy nie radzimy sobie sami ze sobą? Pamiętaj, że opiekun ma do czynienia ze starością, z chorobą, ze śmiercią. Żyjąc z seniorami czasami mam wrażenie, że wysysają oni ze mnie całą moją siłę. Koniecznie trzeba potrafić szybko podładować akumulatory. Nie ma czasu na słabości, rozterki, rozczulanie się nad sobą. Za duża na nas ciąży odpowiedzialność;

·         odporny na stres – możesz trafić na podopiecznych z otępieniem starczym, którzy na każdym kroku będą tobie przysparzać trudności, mogą uciekać z domu, przeszkadzać ci w wykonywaniu twoich obowiązków, stwarzać zagrożenie dla ciebie i dla samych siebie. Ich rodziny mogą być nieprzychylne opiekunowi, wymagać od niego wykonywania czynności, których nie ma on w umowie, nie szanować jego praw. To sytuacje, które będą wymagać od pracownika odpowiedniego podejścia do sprawy. Ze spokojem powinieneś stawiać czoła problemom. Pamiętaj, że masz do czynienia z osobami starymi i schorowanymi. W każdej chwili może dojść do pogorszenia stanu zdrowia, do wypadku. Opiekun koniecznie musi zachować zimną krew. Wezwać lekarza lub pogotowie i pomóc tak, jak potrafi do czasu przybycia fachowców;

·         wyrozumiały – seniorzy funkcjonują wolniej niż ty (wolniej chodzą, wolniej myślą, wolniej mówią, wolniej jedzą), bywają uciążliwi, marudni, do tego są przekonani o swoich racjach, mogą mieć lepsze i gorsze dni. Nie robią tego celowo. Taka jest starość. Nie należy się na nich denerwować, niecierpliwić, dopatrywać złośliwości;

·         spostrzegawczy – w obliczu otępienia starczego senior nie zawsze powie, że dzieje się z nim coś złego. Dlatego ważne jest byś zwracał uwagę na drobnostki, które odbiegają od normy np. gdy nagle mniej je, mniej pije, częściej chodzi do toalety, skarży się na bóle, staje się niespokojny, zmęczony, agresywny, więcej śpi, mniej śpi, chodzenie sprawia mu więcej trudności, pojawi się wysypka itd.;

·         empatyczny – relacje z drugim człowiekiem są bardzo ważne. To od nich zależą dobre samopoczucie seniora oraz miła atmosfera w pracy. Podopiecznemu łatwiej jest zaufać sympatycznej osobie, powiedzieć o swoich wątpliwościach, bolączkach. Myślę, że zazwyczaj odpłaca nam tym samym. Nawet w chorobie takiej jak demencja;

·         asertywny – opiekun powinien rozumieć, że nie na wszystko musi się godzić. Odmowa nie dyskwalifikuje go w oczach seniora. Znajomość obowiązków, które do niego należą jest niezwykle ważna. Gdy ktoś oczekuje od ciebie więcej, niż przewiduje to twoja umowa, nie powinieneś mieć oporów, by powiedzieć „nie”. Oczywiście istotny jest sposób w jaki to zrobisz. Nie ma się co złościć i denerwować. Ze spokojem należy wyjaśnić, że dana czynność nie należy do pracy opiekuna i nie podejmiesz się jej wykonania;

·         pewny siebie – zaobserwowałam, że seniorom bardzo trudno jest przekazać drugiej osobie odpowiedzialność za gospodarstwo domowe i właściwie za nich samych. Do tego obcemu człowiekowi, z innego, mniej rozwiniętego kraju, młodszej, a co za tym idzie z mniejszym doświadczeniem życiowym. Jeśli będziesz się wahał i oni to dostrzegą, może się zdarzyć, że do końca pobytu będą traktowali cię jak dziecko, jak Polkę z kraju, gdzie ulicami chodzą niedźwiedzie, pranie robi się w rzece, gdzie nie dotarł jeszcze odkurzacz i lepiej byś go nie dorwał w swoje szpony. Musisz emanować pewnością siebie. Pokazać, że wiesz, co robisz i wykonujesz to dobrze. Tylko wtedy senior odpuści i przestanie cię kontrolować na każdym kroku;

·         cierpliwy – jeśli czegoś się nauczyłam w tej pracy, to z pewnością jest to cierpliwość. Osoby starsze są powolne. Z trudem podejmują decyzję. Na wykonanie każdej czynności potrzebują o wiele więcej czasu niż zdrowy, młody człowiek. Opiekun nie powinien poganiać seniora. Ponadto podopieczni bywają uparci. Ciężko ich przekonać do czegokolwiek. Właściwie nawet nie powinno się zbytnio naciskać. Jeśli nie chcą czegoś zrobić, warto przełożyć to na później (oczywiście jeśli jest taka możliwość). Czasami wydaje mi się, że mam do czynienia z dużymi, niegrzecznymi dziećmi.

Jeśli ktoś nie posiada tych wszystkich cech charakteru, a zdecyduje się na pracę w opiece, niekoniecznie jest skazany na porażkę. Z pewnością jednak będzie mu ciężko. Myślę, że powinien się wówczas decydować na krótkie wyjazdy, w miejsca, które zostały już ustawione przez doświadczone opiekunki oraz do podopiecznych, którzy są ugodowi, skorzy do pomocy, wyrozumiali i którymi nie zawładnęło jeszcze otępienie starcze.